15 apr MYn blote voeten – The Sweetness of Doing…NIKS

Rotterdam, april @Lungo Espresso Bar

Er was eens een moment dat MYn schoenen tot stilstand werden gebracht en NIKS het enige was waarin ik me kon onderdompelen. Er zat gewoon NIKS anders op…

NIKS. MYn hersenen heb ik gepijnigd op dit woord. Hoe vaak kijk je niet halsreikend uit naar ‘even-lekker-NIKS’. Denk aan drukke weken, de blauwe maandagen of momenten waarop het überhaupt onmogelijk lijkt?

Eenmaal overgeleverd aan het grote NIKS, bedenk ik me dat ik niet eens weet hoe dat moet. Ja, hoe doe je dat eigenlijk; NIKS doen of NIKSen? Hoe nietszeggend NIKS misschien ook klinkt, ik kom er al snel achter dat mijn brein daar heel anders over denkt. De radartjes draaien overuren en zijn nog nooit zo actief geweest, als tijdens het NIKSen. Dit concluderend is NIKSen toch een heel actieve werkwoordsvorm. Er gebeurt wel degelijk IETS.

Italianen hebben het NIKSen zelfs tot levenskunst verheven; ‘dolce far niente’, vrij vertaald naar het Engels: ‘the sweetness of doing nothing’. Dankzij deze levensgenieters waren mijn verwachtingen met betrekking tot het NIKSen zaligmakend en (achteraf gezien) torenhoog. Totdat het eerder nog zo onmogelijke moment van het eeuwige NIKSen zich zomaar aandient en daarmee het zoete Italiaanse beeld, als een ijsje op een smeulende hete zomerdag voor mijn fashionable grote Gucci zonnebril, in één keer wegsmelt. NIKS geen ‘dolce’ te bespeuren. In tegendeel. Ik vind er al snel vooral NIKS aan. Ellenlange ritmeloze dagen en een dagindeling vol NIKS. Geloof me, dat is pas echt NIKS!

En toch, verzonken in dit grote NIKS, dat o-zo-zelfconfronterende-uitzichtloze-op-doktersrecept-verkregen NIKS, openbaart ‘the sweetness’ zich dan toch opeens vanzelf. Namelijk ‘the sweetness vóór dit NIKS’, het mezelf toelaten van het broodnodige NIKS. Omhoogstarend zie ik de lat waar ik eigenlijk al zo lang tegenop kijk en voor de verandering besluit ik er eens op te gaan zitten. MYn gedachten slingeren er zachtjes op heen en weer, heen en weer, heen en weer.

Langzaam maar zeker geef ik me over aan deze schommelende beweging en voel ik hoe er van binnen stukje bij beetje een nieuwe beweging op gang komt. Het komt letterlijk vanuit mijn tenen en bruist zich een weg omhoog. En daarmee groeit het besef dat het tijd is voor meer ‘sweetness naar Myzelf’. JA, ‘there’s gonna be some changes made’ en wel, nú meteen!

En zo zeg ik MYn oude schoenen definitief vaarwel. Daar sta ik, op blote voeten… En man, wat een opluchting!

Ik weet wat me te doen staat: SHOPPEN!

Sindsdien pas ik als ware ‘shoenista’ elke schoen die mijn aandacht trekt. Over alles dat er onderweg tijdens de talloze passessies en op MYn nieuwe schoenen gebeurt, MYmer ik hier. Blijf je met me meelopen? Gezellig!

——————————————————————-

Movie quote – Eat Pray Love episode ‘Dolce far niente’

( http://youtu.be/Gg3n9z5zuJg )

Luca Spaghetti (Giuseppe Gandini): “Americans. You work too hard, you get burned out. You come home and spend the whole weekend in your pajamas in front of the T.V.”
Liz: “That’s not far off, actually.”
Luca Spaghetti: “But you don’t know pleasure. You have to be told you’ve earned it. You see a commercial that says: ‘It’s Miller Time!’ And you say, That’s right, now I’m going to buy a six pack. And then drink the whole thing and wake up the next morning and you feel terrible. But an Italian doesn’t need to be told. He walks by a sign that says: You deserve a break today. And he says, Yes, I know. That’s why I’m planning on taking a break at noon to go over to your house and sleep…with your wife!”
Giovanni (Luca Argentero): “We call it “dolce far niente”, the sweetness of doing nothing.”