16 dec MYn loopschoenen – Born to run…MYn bedoeling?

Oktober 2012, @Green-Beans Den Haag

Born to run…

15 april – Mijn hartslag gaat geruisloos over in de bloedstollende heartbeat die door de gigantische speakers over alle renners wordt verspreid. Het is bijna alsof onze hartslagen gevangen worden en gekatalyseerd als één zenuwslopende adrenaline stoot door onze aderen verder gaat. Het startschot klinkt en de massa komt in beweging. Nog een vluchtige laatste check: Veters? Check – Blaas? (shit moet ik nu alwéér?!) hmm Check – Evy*? Check! En niet onbelangrijk, ik? -… diep adem ik in en maak even contact met mijn lijf. Check!

De start nadert. Langzaam dribbel ik dichterbij. 1,2… en daar ga ik, begeleidt door Evy, die me via mijn oordoppen onverstaanbaar, maar bemoedigend toespreekt. “Woehoe!”. Meegevoerd door de stroom van ontelbare renners, word ik de eerste kilometers bijna letterlijk opgetild door de adrenaline. Als Zoef de Haas schiet ik tussen en langs de menigte door. De enthousiaste supporters aan de kant van de weg, de energieke beats van de muziek:  kippenvel! Ik loop hier potverdikkeme echt joh!

Wie had ooit kunnen denken, dat ik hier vandaag op mijn vers ingelopen spiksplinternieuwe hardloopschoenen zou deelnemen aan de 10km run van de Rotterdamse Marathon. Want laten we wel wezen, tot voor kort hoorde dit vastgeroeste lijf echt niet tot de sportiefste van ons kleine kikkerlandje. ‘It’s never too late to change direction! En dat is wat ik deed.

15 mei – Ik ren en ren, alsof mijn leven er vanaf hangt. Een oneindige race tegen de klok, tegen mezelf. Ik ren en ren en ren… In een flits schiet ik wakker. OEF,  een droom. Bij het ontwaken wéét ik wat de nacht me heeft laten zien: de strijd tegen mezelf. Ik besef dat ik eigenlijk altijd al een ster in rennen ben geweest. Van hot naar her, van de ene in de andere ervaring. Altijd moet ik nog wel even dit en nog even dat.  ‘t Is mijn tweede natuur. Met alles dat ik WIL en MOET van mezelf, sta ik in een soort oneindige doe-stand, waarin ik op de automatische piloot de massa probeer bij te benen. Het is rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.  Zo rende ik al tijden steeds verder voor mezelf uit en raakte onbewust steeds verder van mezelf verwijderd, om uiteindelijk te moeten eindigen als een soort mood swingende zombie achter de geraniums. Ja, dat klinkt een beetje jammer en ik zeg je: dat is het ook. Mijn lichaam en geest waren zo van elkaar vervreemd geraakt dat het dezelfde taal niet eens meer sprak. Waar was ik in Godsnaam mee bezig?!

Een groot vraagteken rees. Een beetje zoals bij het o-zo-amusante-spelprogramma op tv ooit:

‘Wie ben ik? Wat ben ik? Dat is het waar het hier om draait

Wie ben ik? Wat ben ik? Het houd je even van de straat

Maar zie je, dit ben ik. Dan zeg je, die ken ik

Dat is het waar het hier om draait in ’t spelletje wie ben ik.’

Het is het begin van MYn lange tocht der tochten; een enkele reis terug naar mezelf… J

Maar goed, alle gekheid op het spreekwoordelijke stokje: de berichtgevingen liegen er niet om. ’t Is schrikbarend wat er met de mensheid gebeurt; met jou, met mij. Een artikel laatst bijvoorbeeld. Ik had ‘m zelf kunnen schrijven:  ‘Jezelf voorbij rennen en de hiermee samenhangende thema’s;  gebrek aan grenzen, uitstel van geluk en te veel in je hoofd’. Om je heen zie je het gewoon gebeuren: burn-outs, depressies, chronische vermoeidheid, zijn aan de orde van de dag.  Artikelen, boekenvol kun je erover vinden, maar het bewustzijn van wat ons nu eigenlijk overkomt, blijft uit. Een ver van mijn bed show, weg gezapt door struisvogelpolitiek. Totdat het jezelf overkomt. De sluipmoordenaar, de man met de welbekende hamer, heeft het ongemerkt al een tijdje op je voorzien en op een dag slaat ie genadeloos toe. Op brute wijze word je teruggeworpen op jezelf. Daar moet je het tenslotte mee doen. Met je eigenste ikkie; Me, Myself and I.

Breakie-Breakie jongens. CONTACT – is dit nou DE bedoeling??

Kweet niet… MYn bedoeling?? Mijn systeem draait ook vaak genoeg nog op volle toeren. De onrust laat me nog geregeld tegen de muur opvliegen, maar in de tussentijd bevindt zich ergens diep van binnen een onwijze drive om uit het leven te halen wat er in zit, het te ontdekken, onderzoeken en vooral: het intens te leven. Die drive blijkt steeds weer in staat die onrust uiteindelijk om te buigen in een andere beweging.

Zo staan daar opeens MYn loopschoenen. Vanaf het eerste moment dat ik ze aantrek, horen ze bij mij.  Een compleet nieuwe ervaring die me zoveel goeds brengt. En inmiddels ren ik hiermee gelukkig niet altijd meer mezelf voorbij, maar geregeld ook Evy*!!!

‘Running can change your mind, body, and spirit. When I run I feel invincible. I feel free’ ~ Kobe Bryant

For the love of the run: http://youtu.be/h5Wn-m7XoTI

* Evy Gruyaert: http://www.start-to-run.be/evy-gruyaert/