11 aug MYn werkschoenen – …als een KOP zónder KIP

Deze column zou beslist gaan over mijn loopschoenen. Tenslotte was ik de afgelopen maanden lekker onderweg. Stap voor stap, maar met het terugkeren in mijn oude job en werkplek, ging ik al snel steeds harder en harder. Ja, iedereen kon me zeggen ‘da ga nie werke nie’. Maar naar ongevraagde adviezen luistert over het algemeen geen kind. Eigenwijs en met dat sterke eigen willetje, zet ik toch dat ene stapje nog eens stiekem buiten de lijn. Rustig aan doen, dat had ik immers nu wel gehad.  Zo waag ik eind maart de sprong in het diepe en beproef mezelf aan de testen der maatschappelijke testen – Het Echte Werk! Mijn oude functie, waar ik tijdelijk voor terug gevraagd werd, zie ik als het laatste stukje dat ik nog af te leggen had naar een ‘volledige comeback’.

Meegezogen in die o zo bekende ‘rush of life’ loop ik binnen no time rond als ‘een KOP zónder KIP’. Ja, die KOP van mij die wil wel en neemt meteen weer een alles vernietigend loopje met me :/ Het ontneemt me innerlijk al snel alle ruimte, stagneert de creatieve stroom om te kunnen schrijven en de energie voor überhaupt maar enige actie na het werk. Elk stukje van MYn grondgebied wordt geleidelijk ingenomen door ‘Hare Koninklijke Hoogheid Mrs. Brein’ en zadelt me op met slapeloze nachten, piekergedachten, concentratieverlies en algehele malaise. Ruimtelijke ordening zou hier zeer op zijn plaats zijn; de chaos in mijn hoofd weerspiegeld zich bijna letterlijk om mij heen als ik me langzaam begin te gedragen als een ongeleid projectiel. Ik voel me een wandelend hoofd, die in cirkels ronddraait om haar eigen puinhopelijke as. Mijn systeem slaat prompt terug in haar oude patroon; Rust, Ritme, Regelmaat, Ruimte – MYn vier R-en die bij elkaar mijn Orde zouden moeten handhaven, waar zijn ze? In deze staat van zijn ontglipt me er werkelijk elke vorm van. Focus – MYn woord in 2012, was da?

Ja en daar heb je de poppen aan het dansen hoor. Het duurt niet lang of er ontpopt zich de behoefte aan vluchtgedrag; waar is de nooduitgang?! Echter verkondigde Mrs. Brein al eens eerder: “ik ga, waar jij gaat. Jij bent, zo ik ben…”. Dus volg ik die gedachte braaf en blijf met mijn ziel onder mijn arm zitten waar ik zit en schakel bijna automatisch over op de denkmodus. Die vervolgens de complete regie weet over te nemen. “Ik denk, dus ik ben”, luidt opeens het alom onuitstaanbare credo. Wat kan ik in hemelsnaam met deze alles uitputtende hersenpan, die geen seconde stilstaat, op tilt geslagen begint te over analyseren en zich overal über bewust van is?!

Ff serieus, who is the boss…!

…nou, IK dus overduidelijk niet meer. Vannacht is weer zo’n nacht, waar MRs. Brein onaangekondigd en doodleuk besluit om over te werken!! IEKS! Gedachten wisselen elkaar in TGV-snelheid af: inhale/exhale meditaties, 80x mailbox en elke denkbare social media op mijn iPhone checken, afweging wel/geen nieuwe auto en welke dan, werkissues, ingaan op een date ja/nee, kopje thee dan maar?, zal ik toch een vakantie boeken en waar zullen we gaan kamperen met de meiden straks, wat was ’t toch een heerlijke avond voor een run vandaag, pff moet echt nodig mezelf en mijn moeder een plezier doen en voor de verandering die strijkbout eens ter hand nemen, oehw en die financiën :S. Ik denk maar zo…hoeveel gedachten kan een mens in 60 seconden laten passeren? ZUCHT.

Uitgeput en de wanhoop nabij doe ik alsnog een verwoede poging om in slaap te komen, wanneer inmiddels de vogeltjes buiten alweer beginnen te fluiten en ik de klok 05:00 uur zie projecteren. Met de zoveelste gedachte aan de wekker, die binnen niet al te afzienbare tijd zal afgaan, zakt de moed me in het matras. Geef mij maar een tik met de hamer. GEK word ik toch al zo! Holy night, sleepless night. Ja, HOLY DIKKE SHIZZLE!

Lichtelijk in paniek en ten einde raad, schakel ik in juni de noodtroepen in. ’t Blijkt een typisch ‘Terug(ge)valletje’. Stappie terug maar weer, één ding tegelijk, focus… leer ik het dan OOIT?